بدون دست،بدون پا،بدون دلهره

حرفا پشت سر هم تو مغزم ردیف میشن،تند تند از کنار هم میگذرن و بدون اینکه به نتیجه برسن دوباره میرن بالا میان پایین میگن عمو یه دور دیگه!!بعد از جستجوی زیاد ریشه یه سری از مشکلاتو فهمیدم ولی نسبت به حل کردنشون ناآگاهم.به نظر من همه آدما تو زندگیشون باید نیاز به رفتن پیش مشاور یا خوندن چنتا کتاب روانشناسی رو حس کنن!حتی شده تو یه محدوده زمانی حساس.اصن کسی که تا حالا تو زندگیش با خودش به مشکل برنخورده باشه به نظرم نسبت به خودش بی اطلاعه،و حتی نمیدونه که این مشکلات و نقص هارو داره.سه شنبه از طرف دانشگاه یه فیلم رو اکران کردن که البته این اکران برای حمایت از کودکان سرطانی بود.دو تا از دوستام هم باهام اومدن،دو تا از اون دوستای همیشه خوش،همیشه خندون،و البته گاهی اوقات از شدت خوشی شبیه مشنگا میشن.قبل از پخش فیلم چنتا تصویر و نماهنگ برای پخش گذاشتن و سالن آمفی تئاتر پر شد از صدا و همهمه دانشجو ها.بعضی ازین دانشجو هام که نزده میرقصن!حالا درسته که آهنگ خیلی شاد و مفرحی بود(و البته از نظر من چقد آهنگ ناموزونی نسبت به موضوع انتخاب کردن)ولی واقعا نمیدونم با چه انگیزه ای دانشجوها دست و جیغ و هورا میکشیدن و ابراز شادی میکردن.شاد بودن خوبه ولی نه تو هر مکانی،نه تو هر موقعیتی.معصومه میگه توئم دست بزن انرژیت تخلیه شه ،چیه عین پیرزنا نشستی!گفتم آخه تو یه نگاه کن به عکسای نماهنگ.ببین واقعا اینارو میبینی دلت ریش ریش نمیشه؟آدم گریش میاد،مناسبتی نداره من انرژیمو تخلیه کنم!خدا به پدر و مادر این بچه ها صبر بده.آدم عکسشونو میبینه غصه دار میشه چه برسه به اینکه یکی ازین بچه ها تو خونش داشته باشه.

اینکه میگم همه آدما نیاز به روانشناس دارن اینجا مشخص میشه.حتی اونایی که زیادی شادن،زیادی میخندن!شاد بودن زیادی هم به نظر من یه ایراده رفتاریه.ابراز شادی تو همه جا یه مشکله.یکی زیادی شاده،یکی هم در به در دنبالشه ولی پیداش نمیکنه.خیلی دلم میخاد با یه آدم با تجربه حرف بزنم،یکم منو به راه راست هدایت کنه!

+پیشنهاد قابل تامل

توضیح:این آدم میتونه ادعا کنه که به خدا خیلـــــــــــــــی نزدیکه.کاش قد یه نخود از ایمان و اراده ایشونو من داشتم:(