روز خوب بعد از چند روز بد

طولانی است...و نکته اموزنده ای هم ندارد...شاید با خواندش حوصله تان سر برود...حکم خاطره  دارد

 

امروز روز خوبی بود.یعنی شروع خوبی داشت و روزهایی که شروع خوبی دارن معمولا روزای خوبی میشن.

در اصل شب قبل اصلا خوب نخوابیدم.چون اولین کلاس ساعت 8 صبح امتحان داشتم و ساعت را کوک کرده بودم که زود بیدار شوم.من هر بار با صدای شنیدن زنگ بیدار میشدم ولی حس میکردم با 5 دقیقه اضافه خوابیدن علنا هیچ اتفاق خاصی نمی افتد و دوباره به خواب  میرفتم.این عمل تکراری تا ساعت 7.15 دقیقه صبح ادامه داشت و غیر از بیدار شدنهای مکرر و به عبارتی کوفت(حرام) کردن خواب برای خودم هیچ سودی عایدم نشد.

شاید اولین نکته ی مثبت در امروزم امتحان اول صبحم بود که طی اتفاقی نادر خیلی خوب بود

از همان روز اول بعد از تعطیلات عید  با الی برنامه ریزی کردیم که چهارشنبه بین دو کلاس جرم بعد از ظهر برویم behind the univer city و بستنی بخوریم!behind the univercity یکی از مکان های مقدس و مفرح و خاطره ساز برای ما محسوب میشود که بنیانگذارش سحر بود.از همان ترم های اول دانشگاه برای زدودن استرس و فشار های عصبی،برای دور هم نشینی ،باز شدن ذهن،تفریح و ....به این مکان میرفتیم.ترجیحا با گروه های دو یا چند نفره.

امروز هوا خوب بود.آفتابی و دل چسب و بهاری.با وزش باد.صاف تا قسمتی کج.انگار همه چیز محیا بود برای خوب بودن امروز.من امروز زیاد خندیدم.از ته دل.من امروز آزادانه خندیدم.بدون استرس.انقدر خوب که حتی جای خالی یک مرد را کنار خودم حس نمیکردم.انقدر خوب که حتی وقتی خدا ،نقطه ضعف من را وسط محوطه دانشگاه روی یکی از صندلی های آفتاب گیر دانشکده قرار داد بی اعتنا به هر نقطه یا خط یا دایره توپر ضعفی، دور میدان مهندسی را همراه با الی با قدم های سبک و  آهسته طواف کردیم.بعدش هم بی اعتنا به دایره ی گردالوو تپل ضعفم بستنی خریدیم و با ملحق شدن چند نفر دیگر به سمتbehind the univercity روانه شدیم و در انجا بساط صفا سیتی را راه انداختیم و کلی حرف زدیم و خندیدیم.حتی در خلوت به سمت همدیگر هندوانه پرتاب کردیم و من به الی گفتم که چقدر دوستش دارم و او هم به من گفت که خیلی دوستم دارد ایضا و برایم تعریف کرد که آنروز سر کلاس نفت خیلی به من افتخار کرد.و همینطور هندوانه ها به سمت همدیگر پرتاب شد تا جایی که دیگر پرتاب نشد!بعد به سمت دانشکده روانه گشتیم و مدام حرفای خوشحال کننده به هم زدیم و خندیدیم تا جایی که آن دختر پسری که عمران میخانند وخیلی با هم صمیمی هستند،که البته اصلا به قیافه شان نمیآید که دوست باشند،تازه پسره از دختره سرتر هم هست،البته ما هم گناهشان را نمیشوریم،ولی ما به ظاهر حکم میکنیم که آنها خیلی با هم صمیمی هستند.حتی بیشتر از این حرفا و حتی آن یکی حرفها! بله...داشتم میگفتم که حتی آنها هم به خوشیه ما حسودی کردند و دخترک با دیدن ما رو به دوستش گفت ملت چقدر خوشحالن!و این سخن باعث شد ما خوشحال تر باشیم

و آنها بیشتر حسودی کنن!حتی به گمانم دخترک از ذهنش گذشته که با پسرک cut کند و به گروه ما ملحق شود تا او هم خوشحال باشد.شاید حتی پسرک هم این موضوع  از ذهنش گذشته باشد که به ما ملحق شود....استغفرلله.حتی اگر او هم بخواهد ما چنین اجازه ای به او نمیدهیم.چون الان اصلا و ابدا جای خالی یک مرد را در کنار خود احساس نمیکنیم:)).که اگر چنین مسئله ای نگرانمان کند،نقطه ضعف گردالوی ما وسط محوطه  دانشگاه نسبت به هرکس دیگری ارجحیت دارد:))

داشتم میگفتم که امروز چقد روز خوبی بود...حتی مسیر برگشت از دانشگاه تا خانه هم یک جور دیگری بود.درخت های باغ های جاده پر از شکوفه شده بودند.حتی تاکسی هم سریع تر از روزهای قبل پیدا شد.حتی راننده پول خرد داشت و بقیه پولم را پس داد.من همیشه وقتی از کوچه منتهی به منزلمان رد میشوم همیشه تصور میکنم که موتور سواران برای کیفم نقشه کشیده اند.همیشه جهت حرکتم را طوری تنظیم میکنم که کمترین دسترسی به کیفم را داشته باشند ، به این طریق که مسیر رفت را از سمت چپ کوچه و مسیر برگشت را از سمت راست کوچه انتخاب میکنم با توجه به اینکه کیفم در دوش سمت راست باشد.گفتم که امروز  لباس ها و کفش عیدم را پوشیده بودم.کفشم کمی گشاد است و نمیتوانتم بدوم.تمام مسیر به این فکر میکردم که اگر دزد کیفم را بدزدد من چطوری دنبالش بروم و پدرش را در بیاورم؟؟از طرفی کفش هایم را هم بیشتر از این دوست میدارم که وقتی دزد به کیفم زد کفش هایم را دربیاورم و تنها بزارم و دنبال دزد بروم تا پدرش را دربیاورم و با این افکارم هی به خودم و عمه ی دزد فرضی بخندم و خودم را خوشحال ترکنم....

ولی هرچقدر فکر میکنم میبینم همه این خوشحالی ها بابت همان امتحان اول صبح است،به جان یکدیگرم....